Krzyż – znak wywyższenia i objawienia miłości Boga - komentarz do Ewangelii

Słowa Ewangelii według Świętego Jana (J 3, 13 - 17):

Jezus powiedział do Nikodema:

«Nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego.

Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak trzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony».

Komentarz do Ewangelii:

Ewangelia czytana w święto Podwyższenia Krzyża Świętego to fragment szerszego fragmentu – rozmowy Jezusa z Nikodemem (J 3,1-21), która koncentruje się wokół nowego narodzenia „z wody i z Ducha” oraz objawienia zbawczej misji Syna. Wersety 13–17 tworzą kulminacyjny punkt całego dialogu, ukazując sens wcielenia i krzyża w perspektywie Bożej miłości.

Jezus przedstawia siebie jako Tego, Który zstąpił z nieba. Określenie „Syn Człowieczy” odsyła do wizji z Dn 7,13-14, gdzie Syn Człowieczy otrzymuje władzę i królestwo od Boga. Jan podkreśla wyjątkową rolę Jezusa: tylko On ma pełny dostęp do Ojca, tylko On może objawić prawdę i prowadzić do życia wiecznego.

Odwołanie do Lb 21,4-9 nadaje tekstowi wymiar typologiczny. Wąż wywyższony przez Mojżesza stawał się narzędziem ocalenia dla Izraelitów. Tak samo „wywyższenie” (gr. hypsoun) Syna Człowieczego na krzyżu prowadzi do zbawienia. U Jana „wywyższenie” oznacza równocześnie krzyż i uwielbienie – moment cierpienia jest jednocześnie momentem objawienia chwały i miłości Ojca.

Wyrażenie „aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne” streszcza janową soteriologię. Wiara nie jest jedynie aktem intelektualnym, lecz całkowitym zawierzeniem się Jezusowi i przyjęciem Jego daru. Kluczowy werset J 3,16 podkreśla, że źródłem zbawienia jest miłość Boga do świata (ho theos ēgapēsen ton kosmon). „Świat” (kosmos) oznacza ludzkość w jej kruchości i grzeszności – Bóg kocha ten świat, nie odrzuca go.

Tekst wyraźnie wskazuje, że Jezus nie został posłany, aby potępiać (krinō), lecz by zbawiać. Jan ukazuje tu uniwersalny wymiar zbawienia: Jezus przyszedł dla wszystkich. Równocześnie jednak zbawienie wymaga odpowiedzi człowieka – przyjęcia w wierze Syna Bożego.

Krzyż, o którym mówi Jezus, nie jest znakiem potępienia, lecz życia. To właśnie na krzyżu objawia się miłość Boga, która nie zna granic i obejmuje każdego człowieka bez wyjątku. „Tak bowiem Bóg umiłował świat…” – te słowa warto powtarzać w sercu jak modlitwę, bo one przypominają, że Boża miłość nie jest ogólna ani abstrakcyjna, lecz osobista i konkretna. Świat, z całym swoim grzechem, słabością, zmaganiem i cierpieniem, został ogarnięty miłością Ojca, Który daje nam Swojego Syna. W Nim każdy z nas może odnaleźć drogę, prawdę i życie – nawet wtedy, gdy wydaje się, że wszystko wokół jest ciemnością.

Patrząc na krzyż, nie widzimy już tylko narzędzia męki i cierpienia. W świetle Ewangelii staje się on objawieniem miłości silniejszej niż śmierć, miejscem, w którym człowiek może spotkać Boga bliskiego, współczującego i zbawiającego. Krzyż staje się więc zaproszeniem: aby wierzyć, zaufać i żyć pełnią Bożego daru już teraz. To nie strach ani lęk mają kształtować nasze serce, ale świadomość, że jesteśmy umiłowani do końca.

Ta miłość jest źródłem nadziei w chwilach kryzysu i prób. Krzyż mówi nam: nie jesteś sam, nie jesteś odrzucony, nie jesteś potępiony. Syn Boży został wywyższony właśnie po to, abyś miał życie i abyś mógł je przeżywać w bliskości z Ojcem. Przyjęcie tej miłości rodzi w sercu nową wolność – wolność od lęku, od egoizmu, od poczucia, że muszę sam zasłużyć na zbawienie. Wszystko jest łaską, a odpowiedź człowieka wyraża się w zaufaniu i wierności.

Ten fragment Ewangelii Janowej jest jednym z najgłębszych streszczeń całej Ewangelii: krzyż jako wywyższenie i objawienie miłości Boga, która daje życie światu.