Z pośpiechem ku niebu - komentarz do Ewangelii

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza (Łk 1, 39 - 56):

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.

Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała:

«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana».

Wtedy rzekła Maryja:

«Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, a Jego imię jest święte. Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».

Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Komentarz do Ewangelii:

Dzisiejszy fragment Ewangelii to jeden z najpiękniejszych obrazów życia chrześcijańskiego. Maryja, po usłyszeniu od anioła, że została wybrana na Matkę Zbawiciela, nie zamyka się w swoim domu, nie skupia się na własnych przeżyciach. Ewangelista mówi: „z pośpiechem” udała się do Elżbiety. W tym jednym słowie – „z pośpiechem” – jest cała logika Ewangelii: kto naprawdę spotkał Boga, ten nie zatrzymuje Go dla siebie, ale niesie innym.

Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny wznosi nasze serca ku niebu. Pragniemy uwolnić się od wszelkich trosk i niepokojów ziemskiego życia, aby spojrzeć ku wiecznemu celowi, który Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują. Nasza radość jest wielka: bo jedna z nas – Maryja Panna z Nazaretu – osiągnęła już ten cel błogosławionego uwielbienia Boga w całym swoim człowieczeństwie (czyli z duszą i ciałem)!

Istnieje niebezpieczeństwo, że treść tego święta popadnie w mit i fantastykę: że choć możemy właściwie obchodzić to święto zgodnie z obyczajami – zgodnie z tradycją i zwyczajami – nasza rzeczywistość pozostaje niezmieniona. Być może niektórzy mogliby nawet powiedzieć: „To tylko jakaś religijna idea, z którą osobiście nie mogę się już utożsamiać. To święto nic dla mnie nie znaczy; nic mi nie daje”.

Maryja idzie w góry, kilkadziesiąt kilometrów pieszo. Nie jest to wygodna podróż, ale jej serce jest pełne radości i gotowości do służby. Wiara prawdziwa rodzi czyny – nie jest teorią, ale ruchem ku drugiemu człowiekowi.

To spotkanie jest napełnione obecnością Ducha Świętego. Elżbieta rozpoznaje w Maryi Matkę swojego Pana. Jan Chrzciciel porusza się w jej łonie – to pierwszy „taniec” radości z przyjścia Mesjasza. Tak działa łaska – budzi życie i radość w tym, co jeszcze ukryte.

Odpowiedzią Maryi jest Magnificat - hymn wdzięczności i uwielbienia. To modlitwa zakorzeniona w Biblii, pełna odniesień do Starego Testamentu, a jednocześnie głęboko osobista. Maryja uwielbia Boga, bo doświadczyła Jego miłosierdzia. Widzi w swoim życiu realizację Bożych obietnic, które obejmują nie tylko Ją, ale cały lud.

Magnificat to także manifest Bożej logiki: On wywyższa pokornych, a pysznym sprzeciwia się; nasyca głodnych, a bogatych odprawia z niczym. To odwrócenie ludzkich hierarchii, które jest fundamentem Ewangelii.

Czyż naprawdę moglibyśmy sobie wyobrazić, że Jezus Chrystus nie zabrałby Swojej Matki do nieba – Tej, Która uwierzyła, miała nadzieję i kochała, gdy tylko mogła, Którą Bóg zachował od grzechu pierworodnego i obdarzył pełnią łaski, i Która poczęła i urodziła Syna Bożego? Nie, jest nie do pomyślenia, aby Maryja nie została w wyjątkowy sposób udoskonalona w swoim Synu, Jezusie Chrystusie! W chwale Boga Trójjedynego może teraz radować się i radować, zjednoczona z Synem Bożym na ziemi i dzieląca z Nim najgłębsze cierpienie duszy pod krzyżem. Bóg nie mógł i nie chciał pozwolić, by Jej ciało uległo rozkładowi. Wskrzesił to dziewicze ciało, z którego urodziła Chrystusa, Swojego Syna, a jednocześnie wiecznego Syna Bożego, i doprowadził je do doskonałości. W Maryi cała istota ludzka – ciało i dusza – jest już udoskonalona.

Łaska i chwała Maryi nie są wyłącznym przywilejem, lecz znakiem nadziei dla nas wszystkich: W Maryi jaśnieje doskonałość człowieczeństwa. W Niej Boże plany łaski wobec nas już się spełniły. My również możemy mieć nadzieję na doskonałość i chwałę. Nasze śmiertelne ciało również pewnego dnia zmartwychwstanie, gdy Chrystus powróci w chwale.

Nie potrafimy sobie wyobrazić nieograniczonych możliwości Boga, ale wierzymy, że przygotował On cudowne rzeczy dla tych, którzy Go miłują. Polecajmy się wstawiennictwu Maryi Panny, Matki Bożej, Która swoją macierzyńską opieką towarzyszy nam w drodze do Boga, do wiecznej doskonałości. Niech ten dzień będzie naszym medalem, naszym wieńcem zwycięstwa, gdy otrzymamy od Boga życie wieczne!