Wartość wieczna?

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza  (Łk 17, 5 - 10):
Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna.

Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono?

Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

Komentarz do Ewangelii:
Uczniowie Jezusa musieli być bardzo poruszeni, kiedy byli w drodze ze swoim Panem i Mistrzem i mogli raz po raz doświadczać, jak bliski był im Bóg w Jezusie z Nazaretu. Tajemnica jego boskiego Synostwa przeświecała, by tak rzec, przez Jego człowieczeństwo; coś z tego wewnętrznego blasku Jego boskości można było również odczuć w zewnętrznym wyglądzie wcielonego Syna Bożego.

Kluczowym pytaniem dla nich zawsze było: kim naprawdę jest ten Jezus? Nikt nigdy nie nauczał, w jaki sposób On przemawiał: z mocą i autorytetem, jakim nie może pochwalić się żaden skryba. Żyje także tym, czego uczy. Jezus słusznie pyta swoich przeciwników: „Kto z was może udowodnić, że zgrzeszyłem?” (J 8, 46). Nikt nie mógł tak o Nim mówić. Przesłanie swego kazania umocnił i potwierdził licznymi cudami i znakami, których dokonywał w mocy Ducha Świętego w jedności z Ojcem Niebieskim. Prawdopodobnie to, co najbardziej zaimponowało słuchaczom, to to, jak dużo Jezus modlił się będąc w ten sposób w łączności ze swoim niebiańskim Ojcem. Wtedy ludzie poczuli: oto sekret, którego możemy się tylko domyślać. Jeśli chcemy być blisko Boga, musimy zwrócić się do Jezusa, gdyż tylko On uczy nas słów życia wiecznego.

Jezus mówi o wierze zdolnej przenosić góry (por. Mt 17, 20 lub, jak nazywa się to w dzisiejszej Ewangelii, Łk 17, 6: „drzewo morwy”). Poprzez te obrazy Pan chce nas wezwać do nieograniczonego zaufania do Ojca niebieskiego, Który jest nam bliski i kocha nas. Nigdy dość wiary, wdzięczności i ufnego oddania Trójcy Świętej. On jest zawsze większy niż nasze serce.Jak łatwo zanurzamy się w to, co widać wokół nas, często jawi się nam jako rzecz najważniejsza. Zapominamy, że całe bogactwo, wszelka władza i wszelki honor na tym świecie przemijają. Ostatecznie liczy się to, co nosimy w naszych sercach z miłością do Boga i do siebie nawzajem. Wewnętrzne, trwałe wartości liczą się na wieczność!

Ale w jaki sposób umacnia się i zwiększa nasza wiara w Boga? Przede wszystkim wiara jest łaską, którą daje nam Bóg. Ona pozwala nam ufać. Właśnie o to modlimy się na różańcu: „niech pomnaża naszą wiarę”. Apostołowie prosili Jezusa: „Przymnóż nam wiary” (Łk 17:5). Bóg, Który jest miłosierny i łaskawy i daje nam w obfitości wszystko, czego potrzebujemy, spełni tę prośbę. Więc nigdy nie ustawajmy w modlitwie!

Dlatego rozumiemy prośbę apostołów do Pana wyrażoną w dzisiejszej Ewangelii: „Przymnóż nam wiary!”.

Musimy również wzmocnić nasze zaufanie. Burze życia nie powinny podważyć tego zawierzenia. Kto ufa Bogu, nie buduje na piasku, ale na solidnym fundamencie. Nawet ciężkie próby i wielkie cierpienia, nawet śmierć, nie mogą zachwiać wiary. Bo prawdziwym zwycięstwem, które zwycięża świat, jest nasza wiara (por. 1 J 5, 4).

Prawdziwym zagrożeniem dla nas nie są osoby innych wyznań, które czasami traktują swoją wiarę poważniej niż my. Prawdziwe zagrożenie pochodzi raczej z nas samych, gdy nie poznajemy i nie żyjemy naszą wiarą chrześcijańską. Odmawiając różaniec możemy stawić czoła temu niebezpieczeństwu. Ponieważ tutaj stale uświadamiamy sobie podstawowe przekonania. Rozważamy je w naszych sercach i kierujemy się nimi, by żyć zgodnie z nimi.

Za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny, Królowej Różańca wołajmy, byśmy wszyscy doznali pomocy Bożej w tym życiu i pewnego dnia dostąpili zbawienia wiecznego w błogosławieństwie nieba.