• Dziś Boże Ciało, a właściwie Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. To liturgiczne obchody w Kościele katolickim obecności Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, obchodzona jest w czwartek po niedzieli Trójcy Świętej.

• Jest świętem nakazanym. Po raz pierwszy uroczystość obchodzona była w Leodium (Liège) w 1246 roku, a w 1317 ustanowiona jako święto dla całego Kościoła zachodniego.

W Polsce zostało wprowadzone przez krakowskiego biskupa Nankera na synodzie w Krakowie w 1320. Zewnętrzną formę święta stanowią procesje prowadzone do 4 ołtarzy, połączone z publicznym wyznaniem wiary, śpiewaniem pieśni eucharystycznych i odczytywaniu Ewangelii o obecności Chrystusa w Eucharustii. W procesji niesiony jest przez kapłana Najświętszy Sakramente w monstrancji. Uroczystośc kończy odśpiewanie hymnu Te Deum oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakrementem.

[FOTORELACJA]11278[/FOTORELACJA]

Uroczystość Bożego Ciała wyrosła z adoracyjnego kierunku pobożności eucharystycznej rozwijającej się w wiekach średnich w Kościele zachodnim. W XI wieku ujawnił się nieznany wcześniej nurt pobożności eucharystycznej, który wiązał się z adoracją konsekrowanej hostii. Impulsem do ujawnienia się tego nurtu były spory teologiczne z XI i XII wieku, w których roztrząsano kwestię rzeczywistej obecności Chrystusa w postaciach sakramentalnych. Poglądy te zanegował sobór laterański IV (1215 rok), który postawił tezę o substancjalnej obecności Chrystusa w Eucharystii. Spory te oddziaływały na wiernych, którzy chcieli podkreślać boską obecność w sakramencie. Lud domagał się, by kapłani ukazywali im podczas Mszy św. konsekrowaną hostię. Z tego powodu, pod koniec XII wieku wprowadzono do Mszy św. ryt podniesienia, podczas którego kapłan okazywał wiernym hostię po transsubstancjacji. Postanowienia synodów tego okresu precyzują czynności, jakie ma wykonywać kapłan podczas przeistoczenia, wiernym zaś nakazują klękanie podczas podniesienia i tym samym ukierunkowują tychże na oddawanie czci.

Samo święto było w Polsce obchodzone od XIV wieku. Pod koniec XIV w. święto było obchodzone już we wszystkich polskich diecezjach i było zaliczane do świąt głównych. Od końca XV w. w trakcie celebracji tego święta udzielano błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem. Od okresu rozbiorów, w świadomości polskich wiernych, udział w procesji Bożego Ciała był łączony z okazją zamanifestowania przynależności narodowej. Stan taki utrzymywał się także po II wojnie światowej. W okresie Polski Ludowej urządzanie procesji ulicami miast było niejednokrotnie zakazywane przez władze państwowe.

W Polsce obchody uroczystości wiążą się z procesją z Najświętszym Sakramentem po ulicach (w miastach szczególnie po 1989 roku) parafii. Procesja zatrzymuje się kolejno przy czterech ołtarzach, przy których czytane są związane tematycznie z Eucharystią fragmenty czterech Ewangelii. W okresie oktawy uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa odbywały się procesje, a w ludowej tradycji jest to okres święcenia wianuszków z ziół i kwiatów polnych. Wianuszki po poświęceniu służyły do przygotowywania naparów leczniczych medycyny ludowej.

- Od dziecka jesteśmy uczeni i zdajemy sobie sprawę, że aby żyć należy spożywać pokarm. Nasze doczesne ciało potrzebuje chleba, by mieć siłę na każdy dzień. Wiemy także, że człowiek to ciało i duch, duch także potrzebuje pokarmu, umocnienia na drodze do wieczności. Chrystus Swym Ciałem i Swą Krwią zaspokaja nasz głód duchowy. Bierzcie i jedzcie, bierzcie i pijcie z tego wszyscy. To jest Moje Ciało, to jest Moja Krew. To tajemnica, przed którą dziś uginamy z wiarą kolna i za którą dziękujemy, biorąc udział w Eucharystycznej Procesji - podkreślał ks. Witold Batycki, kustosz sanktuarium św. Marii Magdaleny w Biłgoraju i dziekan Dekanatu Biłgoraj Północ.

Uroczystości rozpoczęły się od Mszy świętej, po któej wierni za kapłanem niosącym Najświętszy Sakrament udali się do 4 ołtarzy.

[ZT]43420[/ZT]