Duch Orędownik - komentarz na Zielone Świątki

Słowa Ewangelii według Świętego Jana (J 15, 26 - 27; 16, 12 - 15):

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Gdy przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie. Ale wy też świadczycie, bo jesteście ze Mną od początku.

Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi».

Komentarz do Ewangelii:

Pięćdziesiąt dni po Wielkanocy gromadzimy się w świątyniach, aby modlić się do Boga i prosić Go o dar Ducha Świętego. Ale jak to właściwie jest: czy polegamy i ufamy obecności Ducha Świętego? Czy my również oczekujemy Jego potężnej interwencji w naszych czasach i w naszym życiu, w naszym świecie, w dzisiejszym Kościele? Czy sami jesteśmy „duchowymi” chrześcijanami?

Udzielając szczerej odpowiedzi, będziemy musieli przyznać, że wiele rzeczy w naszym życiu stało się już rutyną i nawykiem. Stąd też  czasami podchodzimy raczej z rezerwą do działania Ducha Świętego, przynajmniej w praktyce. Kim jest Duch Święty? Przyzwyczailiśmy się czynić znak krzyża „w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” rozpoczynając każdą naszą modlitwę. Kościół w swojej liturgii zazwyczaj kieruje także modlitwy do Boga Ojca przez Jego Syna Jezusa Chrystusa, Który żyje i króluje w jedności Ducha Świętego. Jest to nam bardzo dobrze znane zważywszy na fakt, że modlimy się także, przynajmniej w niedzielę u uroczystości, „Wierzę w Ducha Świętego”. Ale co to oznacza? Kim naprawdę jest Duch Święty?

On jest tym Pomocnikiem, Pocieszycielem, Orędownikiem (Parakletem), Którego Jezus obiecał apostołom przed swoim odejściem do Ojca niebieskiego. Duch ten, powiedział, będzie z nimi na zawsze i wprowadzi ich w całą Prawdę. Przypomni im o wszystkim, co ich Pan powiedział i zdziałał. Będzie umacniał uczniów Chrystusa jako świadek wiary.

[ZT]43114[/ZT]

W dniu Pięćdziesiątnicy apostołowie wraz z Maryją, Matką Jezusa, doświadczyli zstępującego na nich Ducha Świętego w postaci języków ognia. Ten Duch Święty zabrał od nich cały smutek, który ich napełnił, ponieważ nie mogli już widzieć Jezusa, Który wstąpił do nieba. Zabrał im cały lęk i strach, jaki nadal żywili przed ludźmi. W tym Duchu Świętym apostołowie z radością i mocnym przekonaniem wyszli do tłumu, do ludzi ze wszystkich narodów. Odważnie, a jednocześnie pełen miłości i cierpliwości, Piotr zaczął im wyjaśniać, w jaki sposób stali się winni śmierci na krzyżu Mesjasza posłanego przez Boga. Mogę jednak nie tylko odpokutować grzech, także mają szansę uwierzyć, że Chrystus jest także ich Zbawicielem. Na znak tego powinni przyjąć chrzest. W ten sposób weszliby w komunię z Chrystusem Zmartwychwstałym.

Duch Święty powoduje jedność i pokój między ludźmi. Daje jedność wiary i miłości. Zatem wszyscy tworzymy jedno Ciało w Chrystusie. Różnorodność osób, ich talentów i darów nie jest eliminowana przez tę cudowną jedność, ale raczej potwierdzana. W Duchu Świętym wszyscy współdziałają w harmonii; każdy robi co może. Wszyscy są sobie potrzebni i wszyscy się uzupełniają. W ten sposób buduje się Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa w Duchu Świętym!

Pokój, który daje nam Duch Święty, nie jest fałszywym pokojem ani jedynie powierzchownym zapewnieniem. W Duchu Świętym zostaje nam dany pokój Chrystusowy, którego świat dać nie może. Jest to pokój z Bogiem przez odpuszczenie grzechów i pokój między sobą w miłości i sprawiedliwości.

Możemy zatem wraz z Kościołem wierzyć w radość Ducha Świętego. Przez wiarę otrzymujemy zbawienie wieczne, które przygotowała dla nas miłość Boga. Trwajmy wierni we wszystkich dobrych Darach, którymi obdarzył nas Boży Duch Święty. Niech Bóg dopełni wszystkiego, co dobre w swoim Królestwie niebieskim!

[ZT]43111[/ZT]