Słowa Ewangelii wg. świętego Jana (J 13, 1 - 15):
Było to przed Świętem Paschy. Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego, by przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.
W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał, Jezus, wiedząc, że Ojciec oddał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do misy. I zaczął obmywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.
Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: «Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?». Jezus mu odpowiedział: «Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale poznasz to później». Rzekł do Niego Piotr: «Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał».
Odpowiedział mu Jezus: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną». Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę!».
Powiedział do niego Jezus: «Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy». Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: «Nie wszyscy jesteście czyści».
A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie „Nauczycielem” i „Panem”, i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem».

Komentarz do Ewangelii:
Apostoł i Ewangelista Jan, uczeń „którego Jezus miłował”, w imponujący sposób opowiada o ostatnich godzinach, jakie Jezus spędził przed Męką i Śmiercią ze swoimi apostołami.

Jezus udał się na ucztę z Dwunastoma do sali na górze, która prawdopodobnie została oddana do Jego dyspozycji przez znajomego na celebrację wieczerzy paschalnej. Chciał tam, zgodnie z tradycją Żydów, upamiętnić wyjście ludu Izraela z Egiptu – na pamiątkę ich cudownego wyzwolenia z niewoli faraona potężną ręką Boga – aby celebrować obrzęd Paschy posiłek z uczniami, jak nakazuje Prawo Mojżesza (por. Wj 12,14). Musieli spożyć jednorocznego baranka bez skazy, który miał zostać zabity i podzielony między tych, którzy świętowali wyjście Izraelitów z Egiptu.

Jezus świętuje Paschę ze swoimi uczniami. Podejmuje obrzęd ofiary baranka, aby urzeczywistnić w swojej Osobie ten wzór, który stanie się całkowicie nowy w niedalekiej przyszłości. Sam Jezus jest „Barankiem Bożym, który gładzi grzech świata”. W rzeczywistości krwawej ofiary to, co wydarzy się na Krzyżu, jest tym, czego Jezus oczekuje i uobecnia w bezkrwawej Ostatniej Wieczerzy: poświęca się Ojcu Niebieskiemu za grzechy świata. Daje swoje Ciało za wszystkich, którzy w Niego wierzą i ofiaruje swoją Krew za grzeszników, aby mogli pojednać się z Bogiem.

Jezus wykorzystuje więc pamiątkę Paschy Izraela jako okazję do wprowadzenia nowej formy pamięci i uobecnienia: jest to celebracja ofiarowania Jego Ciała i Krwi, która odbywa się pod postaciami chleba i wina w Najświętszej Eucharystii. W taki sam sposób miało to miejsce sakramentalnie podczas Ostatniej Wieczerzy, zanim nazajutrz na krzyżu urzeczywistniło się w pełnej rzeczywistości.

Apostołowie jeszcze nie rozumieją, jak wielka rzecz się dzieje, gdy Jezus bierze chleb i dzieli się z nimi, wypowiadając słowa: „To jest moje ciało dla was. Czyńcie to na moją pamiątkę!” Nie pojmują, ile Jezusa będzie kosztowało ofiarowanie, kiedy wręcza im kielich wina, wypowiadając słowa: „Ten kielich to nowe przymierze we krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę!”.

Jest to największa i ostatnia Rzecz, jaką Jezus może dać apostołom: samego siebie, całą swoją miłość, swoją stałą obecność, swoje życie, które nie zostaje pokonane przez śmierć na krzyżu, ale na Nim triumfują i objawiają się w pełni w Tajemnicy Zmartwychwstania. Pan przypieczętowuje swój Testament, przekazuje Kościołowi sakramentalną obecność swojego Ciała i Krwi, swojej świętej Ofiary, Która uobecnia się bezkrwawo podczas każdej celebracji Mszy św. i Którą sam odprawił dla nas na Ołtarzu Krzyża.

„Sakrament miłości, Najświętsza Eucharystia jest darem, jaki Jezus Chrystus czyni z samego siebie, objawiając nam nieskończoną miłość Boga wobec każdego człowieka. W tym przedziwnym sakramencie objawia się miłość największa, ta, która przynagla, by «życie swoje oddać za przyjaciół swoich» (J 15, 13). Istotnie, Jezus «do końca ich umiłował» (J 13, 1). Tymi słowami zapowiada Ewangelista Jego gest nieskończonej pokory: zanim umarł na krzyżu za nas, przepasawszy się prześcieradłem, umył uczniom nogi. Tak też, w sakramencie Eucharystii Jezus nadal miłuje nas «aż do końca», aż po dar ze swego ciała i swojej krwi. Jakież zdziwienie musiało napełnić serca Apostołów wobec czynów i słów Pana podczas tej Wieczerzy! Jakiż zachwyt winna wzbudzić w naszym sercu tajemnica Eucharystii”!

Dziękujmy Bogu, że w Najświętszej Eucharystii pozostawił nam dziedzictwo tej miłości. Bóg troszczy się o nas ludzi. Tak wiele dla niego znaczymy, że oddał za nas własnego Syna. Jezus Chrystus, wcielony Syn Boży, złożył za nas swoje Ciało i przelał swoją drogocenną Krew. Kiedy jesteśmy jednością z Jego miłością, my również stajemy się zdolni do oddania życia za naszych braci i siostry.

„Albowiem kto daje samego siebie, otrzymuje; kto zapomina o sobie, znajduje; kto przebacza, będzie mu odpuszczone; a kto umiera, budzi się do życia wiecznego”.

/ks. Sławomir Korona/