Słowa Ewangelii według świętego Mateusza (Mt 5, 1- 12a):
Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:
«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie».

Komentarz do Ewangelii:
Czy chcesz być święty? Kiedy postawi się tak pytanie, wielu ludzi odpowiada - a gdzie tam, w życiu, ja święty? Często pojawia się na twarzy pytanej osoby grymas, maluje się coś, jakby dotknięcie wstydu, aby gdzieś na końcu pojawiła się bojaźliwa wypowiedź. Jeśli zadamy jednak inne pytanie - „czy chcesz być zdrowy?”, to bez wahania pojawi się głośne i zdecydowane: „tak”!

Ale co to jest „świętość”, czyż gra nie idzie o inne zdrowie - zdrowie duszy - zdrowie naszego bytu, tego co powoduje się żyjemy pełnią życia, poruszamy się i jesteśmy? Na czym więc polega problem, że pojawia się stwierdzenie - „raczej nie” i nie do końca wyraziliśmy naszą wyraźną zgodę? Czy nie chcemy być całkowicie zdrowi?

Może uciekamy od odpowiedzi na pytanie o świętość dlatego, że mamy zły obraz świętości. Uważamy, że „być świętym” jest synonimem „nudny, świętoszkowatości, kogoś słodkiego i bez charakteru”. Robimy prawdopodobnie wiele, aby osiągnąć szczęście bez końca, bo uwierzyliśmy i zdajemy sobie sprawę z własnego powołania oraz odkryliśmy wyjątkowość życia.

Spoglądamy w historię i widzimy, że w wśród Greków i Rzymian było jedno bóstwo dla wojny, inne troszczyło się o mądrość, dalej od piękna, doznań erotycznych, ale zabrakło Boga Miłości. Co więcej, ulubieńcy tych bogów byli piękni, silni, asertywni, odnoszący sukcesy. Słabi i cierpiący, głodni i nie osiągający sukcesów, ludzie utrudzeni – musieli sami sobie dawać radę. Bogowie Starożytności nie dbali o takich ludzi. Nie czynili też tego ludzie, którzy wierzyli w tych bogów. I przychodzi wielka rewolucja w Osobie Jezusa Chrystusa, Który głosi zupełnie innego Boga - a kiedy zwraca się ze szczególnym współczuciem i szczególną miłością do wszystkich, którzy na skutek przeciwności padli pod ciężarem trudów i właśnie im obiecuje niebo.

Jednakże, Jezus oczekuje tego samego od tych, którzy chcą iść za Nim: „Bądźcie miłosierni, jak Bóg, wasz Ojciec jest miłosierny”. Zadbaj o tych, którzy są słabi i głodni, którzy są traktowani niesprawiedliwie lub są uciskani. Bądź dla tych, którzy nie mają nikogo innego - wsparciem i pomocą, bo wtedy jesteś córką/ synem Ojca naszego w niebie, wtedy jesteś jednym ze świętych Bożych.

Błogosławieństwa bywają realizowane w ukryciu, po cichu, na niewielką skalę, z „odrobiną świętości” w swoim codziennym życiu. Takie osoby wsłuchały się w głos Jezusa na Górze Błogosławieństw – błogosławiony = święty to ci, którzy są ubodzy w duchu, którzy się smucą, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, miłosierni, którzy mają czyste serce, wprowadzają pokój i prześladują ze względu na sprawiedliwość. „Cieszcie się i radujcie,” nazywa to Jezus Chrystus, „wasza nagroda w niebie będzie wielka!” Takich ludzi wspominamy w uroczystość Wszystkich Świętych, rozważając Osiem Błogosławieństw. Ludzi, którzy nie działają w wielkim świecie opinii publicznej, ale są święte w miniaturze, że ich życie wydaje się „nieco święte”. Warto sobie przypomnieć w takim momencie, że wszyscy jesteśmy uświęceni przez chrzest i mamy misję stania się świętymi. Znowu nie chodzi o specjalne wyczyny, ale o małe oznaki ludzkości, których nasz świat tak bardzo potrzebuje.

Dzień Wszystkich Świętych przywodzi na myśl wielkie wzorce. Przypomina nam o naszych zmarłych, którzy mówią nam, że Bóg zakończył ich życie. To jest uroczystość każdego z nas, gdyż, przez chrzest i inne sakramenty jesteśmy uświęceni. Żyjemy już w sercu Boga, a nasze umieranie będzie jak narodziny w Bogu.

/ks. Sławomir Korona/