Słowa Ewangelii według Świętego Jana (J 20, 1 - 9):
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».
Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.
Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

Komentarz do Ewangelii:
Kim były w rzeczywistości pierwsze osoby, które uwierzyły w zmartwychwstanie Chrystusa? Odpowiedź może wydać się zaskakująca, bo są to ludzie, na których nie zwracamy uwagi, a są nimi i żołnierze rzymscy, którzy strzegli grobu i arcykapłani i członkowie Wysokiej Rady. Przywódcy Izraela nigdy nie wątpili w zmartwychwstanie Jezusa. Żołnierze nie myśleli w najmniejszym stopniu o możliwości halucynacji. Zatoczony na wejście do grobu gigantyczny kamień, którego żadna ludzka ręka nie dotknęła, był wyraźnym dowodem, że dokonało się zmartwychwstanie. Arcykapłani w Jerozolimie, którzy jako pierwsi zostali poinformowani, byli mocno przekonani o prawdziwości przesłania. Ich jedynym zmartwieniem było ukrywanie prawdy.

Grób jest otwarty, pusty, ale samo miejsce jest wypełnione dobrą nowiną: Chrystus żyje. On rzeczywiście Zmartwychwstał. Miejsce śmierci świadczy o życiu. Ten, który został pogrzebany, żyje ponownie. Jak to musiało wtedy być. Po zamieszaniu i żałobie Wielkiego Piątku w Poranek Wielkanocny świta blask nowej nadziei.

Podekscytowana Maria Magdalena i pusty grób, to pierwsze informacje, które przekazuje Ewangelista Jan w Wielkanoc. Podczas gdy apostołowie byli zakłopotani, kobiety czekały z niecierpliwością na koniec odpoczynku szabatu, aby udać się do grobu Jezusa i oddać ostatnią przysługę wobec ciała Jezusa. Oczywiście potem wszystko się zmieniło, bo chociaż Jezus często powtarzał, że zostanie wskrzeszony po trzech dniach, to jednak nikt nie był w stanie sobie wyobrazić, co to oznacza. Dlatego wszyscy byli zaskoczeni, gdy znaleźli pusty grób Jezusa.

Opowiadanie o pustym grobie toczy się bez śladu wielkanocnej wiary. Nawet Piotr, który powinien był wiedzieć, nie siedzi na swoim miejscu i mówi: więc to prawda, że Zmartwychwstał. Ale jako człowiek czynu biegnie szukać siebie i przyjść z pomocą kobietom. Wraz z nim biegnie uczeń, którego Jezus miłował. Kościół zawsze widział w nim Jana. Rozemocjonowani biegną, bo chcą się przekonać się, co się stało. Jan pędzi szybciej i jest pierwszy na miejscu. Ale nie wchodzi do grobu. Piotr, który przybył jako drugi wchodzi pierwszy do wnętrza grobu i widzi nie tylko leżące płótna, którymi były owinięte zwłoki Jezusa, ale także chustę, która była na Jego głowie, zwiniętą na innym miejscu. Brakuje tam tylko ciała Jezusa. Dziwne jest to, że tkaniny nie tylko leżą, ale chusta, którą była owinięta twarz ma swoje własne miejsce. Mały znak, że w grobie nie było żadnych złodziei. Piotr jednakże tego nie rozpoznaje, stad czytamy: „dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych”. Tylko Jan „ujrzał i uwierzył” – ale najwyraźniej nie po to, aby teraz mógł przekonać innych o tym, co naprawdę się stało. Może to był raczej błysk myśli, realizacja, która musiała dojrzeć, zanim można ją było wymawiać.

Dziś także człowiek spotyka Zmartwychwstałego. Wchodzi On w życie wierzących i pokazuje im, że życie jest czymś więcej niż to, co widzi się oczami i czego dotykają ludzkie ręce. Bóg wnosi w życie stworzenia na nowo i znowu promienie tego światła, które promieniowało w Poranek Wielkanocny.

Istnieje wiele podejść do Chrystusa i wiara w Niego. Czasem jest to widzenie, czasem słuchanie, a w innych formalne starcie z Chrystusem. Pełny dostęp do Chrystusa wierzący uzyskują w celebracji Eucharystii, kiedy to wszystkie ich zmysły uczestniczą w procesie wiary i jej doświadczenia. Oczy widzą Chleb Eucharystii, a wiara uzupełnia percepcję: to jest Ciało Chrystusa. W celebracji Mszy Świętej zgromadzeni słyszą słowo Boże i przez to wzmacniana jest ich wiara. Nawet jeśli słyszy się tylko głos kapłana lub lektora, to Chrystus przemawia do konkretnego człowieka. Komunia święta, nawiązujemy najściślejszy kontakt wierzącego z Chrystusem. Spożywanie Ciała Pana, to coś więcej niż dotykanie. Wiara potwierdza zebranym: pokarmem i napojem jest sam Chrystus, który chce ich przemienić tak, jak wcześniej uczynił to z chlebem i winem. Wierzący powinni stać się Ciałem Chrystusa, ale w innym sensie. Nie tylko Eucharystia jest Ciałem Chrystusa, ale także jest nim Kościół. Kościół, to wszyscy ochrzczeni. Nie można być Ciałem Chrystusa bez innych i wobec innych. Komunia to nie tylko zjednoczenie z Chrystusem, ale także jedność z innymi. We wspólnocie dla wierzących zaczyna się dla każdego wierzącego nowe życie, które dla Chrystusa rozpoczęło się wraz ze Zmartwychwstaniem. Nowe życie to miłość, pokój i sprawiedliwość, które dajemy sobie nawzajem.

Jezus Zmartwychwstał nie tylko dla Ciebie, ale dla nas! W przeciwnym razie każdy z nas sam by się odkupił. On jest naszym Odkupicielem. My również zostaniemy wskrzeszeni do nowego życia, którego dziś nie potrafimy sobie wyobrazić. To jest nasza wiara i to jest nasza Wielkanocna Radość!

/ks. Sławomir Korona/