Słowa Ewangelii według świętego Marka (Mk 16, 1 - 8):
Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem, w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?» Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży. Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca, siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: «Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: "Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział"». One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały.

Komentarz do Ewangelii:
Łatwo jest człowiekowi wejść w tajemnicę Wielkiego Piątku i Wielkiej Soboty, gdyż każde życie przesiąknięte jest cierpieniem i śmiercią. Po Zmartwychwstaniu wchodzi się w inny sposób egzystencji, który staje w sprzeczności do codziennego życia każdego człowieka, do każdej ludzkiej egzystencji. Jednakże przez to „ucho igielne” musi przejść każdy, kto nie pozwala, aby śmierć miała ostatnie słowo. W momencie Zmartwychwstania, jak mówił papież Benedykt XVI następuje „wybuch światła”, gdyż od „kiedy Chrystus zmartwychwstał, przyciąganie miłości jest silniejsze od przyciągania nienawiści; siła przyciągania życia jest większa od siły przyciągania śmierci”.
 
Od Poranka Zmartwychwstania nowa „wiosna nadziei” przychodzi na świat; od tego dnia rozpoczyna się nasze zmartwychwstanie, gdyż Pascha nie jest jednym momentem w historii, ale początkiem nowego stanu: Jezus Zmartwychwstał nie po to, aby pamięć o Nim pozostała żywa w sercach uczniów, ale dlatego, żeby On sam żył w nas i byśmy w Nim już teraz mogli kosztować radości życia wiecznego.

Grób Jezusa jest znakiem wiary. Jest tajemniczy i wywołuje skrajne emocje. Nie rozwiązuje on tajemnicy wiary, ale ukazuje, jaka jest wielka. Grób nie łagodzi impulsu wiary, ale sam jest silnym bodźcem dla wiary. Dziś często rodzi się wątpliwość, czy Jezus rzeczywiście powstał z martwych, a Jego grób był naprawdę pusty. W przeszłości obiekcje budził problem, czy Jezus rzeczywiście umarł i czy Jego grób był naprawdę pełny.

We wszystkich Ewangeliach odkrycie pustego grobu Jezusa przez kobiety w Poranek Wielkanocny odgrywa ważną rolę w całym wydarzeniu Zmartwychwstania. Według wszystkich Ewangelii Józef z Arymatei udostępnił swój własny grób – „złożył w grobie, który wykuty był w skale. Przed wejście do grobu zatoczył kamień” (Mk 15,46). Według Marka był to skalny grobowiec, zaś według Jana: „na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo” (J 19, 41). Pytanie, czy grób Jezusa był pusty, ponieważ Bóg wzbudził swego Syna z martwych, nie pojawia się niemalże wcale w świadomości pierwszej wspólnoty. Był on uzasadniony i konieczny, gdyż pomaga zrozumieć rdzeń teologiczny i historyczny powód wiary wielkanocnej.

Tylko pusty grób mógł rozpocząć tak niepohamowany ruch jakim było wczesne chrześcijaństwo. Jedynie Zmartwychwstanie cielesne mogło zachęcić wszystkie modlitwy do Jezusa jako Chrystusa. I tylko ufając w prawdziwość tej opowieści, naśladowcy „etyki Jezusa” stają się chrześcijanami. W żaden sposób nie jest mniej wartościowa wiara chrześcijańska. Oczywiście nikt nie musi podzielać takiego poglądu, nikt nie musi być przekonany przez samych świadków. Ale robienie tego, czy nie, oznacza granicę. Wiara chrześcijańska i Zmartwychwstanie są takie same. Od tego czasu Chrystus i Chrześcijaństwo mają tę samą historię.

Wierzący nie zawsze musi udawać się na daleką wędrówkę, aby spotkać Chrystusa złożonego w grobie. Każdy kościół posiada tabernakulum. Tabernakulum z Najświętszym Sakramentem upamiętnia pustynne sanktuarium Izraela, kiedy lud Bogu uczyni święty przybytek, aby mógł zamieszkać pośród nich. (Wj 25, 8). Ale dziś Tabernakulum ma szczególny związek z Grobem Świętym. Istnieje obecnie w kościołach zwyczaj przechowywania Hostii Eucharystycznej w zawoalowanej monstrancji od Wielkiego Piątku do Wigilii Wielkanocnej. Grób staje się wtedy tabernakulum, jednakże to połączenie wykracza poza Triduum Paschalne.

Grób Jezusa jest częścią historii cierpienia i Ewangelii Paschalnej. Sugeruje to zarówno, że Jezus jest cierpiącym Sługą Boga, który oddał za wszystkich swoje życie, i że ten Sługa Boży jest Synem Bożym, w którego Zmartwychwstaniu leży nasza nadzieja. Grób jest impulsem, w który musimy uwierzyć i tajemnicą, w którą wierzymy, że tutaj otrzymujemy życie.

Z Tajemnicy Paschalnej i pustego Grobu Kościół czerpie moc, gdyż „stale ma się wrażenie, że powinien zatonąć, i za każdym razem zostaje ocalony. Św. Paweł opisał tę sytuację słowami: «Niby umierający, a oto żyjemy» (2 Kor 6, 9). Zbawcza dłoń Pana podtrzymuje nas, i dlatego już teraz możemy śpiewać pieśń ocalonych, nową pieśń zmartwychwstałych: Alleluja!”.

/ks. Sławomir Korona/