Strona startowa

(2021-01-12 13:17:43)

Tasiemca to ty masz w du pie Nie sztuka przeczytac sztuka zrozumiec co przeczytałes TAK zaburzenie to moze masz zwodu nie rozumiesz co czytarz płytki jestes co btło złego w tych tasiemcach prawda czy fałsz

(2021-01-10 22:20:05)

Od zmierzchu do świtu pięknie świeci się choinka przy ul. J. Kowalskiego, znajdująca się między biurowcem ZEC a nowym wielkim blokiem wielorodzinnym. To jest wielkie iglaste drzewo rosnące tam od lat. W tym sezonie wyjątkowo efektownie się prezentuje dzięki artystycznej palecie barw świateł. Piękna żywa choinka, gratulacje dla tych, którzy ten okazały iglak tak gustownie przystroili.

(2021-01-10 11:16:13)

Schizoidalne zaburzenie osobowości (chorobliwa schizoidia – styl charakteru) przejawia się nieodpartą potrzebą zachowania psychofizycznej przestrzeni osobistej oraz emocjonalnego dystansu wobec innych ludzi. Potrzeba ta skutkuje trwałą preferencją samotnictwa, niechęcią do budowania głębokich więzi międzyludzkich, nieangażowaniem się w istniejące relacje interpersonalne, a także tendencją do skrytości, tajemniczości, małomówności i bujania w obłokach. Jednostka schizoidalna jest nieprzystępna i introwertyczna – niemal zawsze zamyka się w sobie, męczy się podczas spotkań rodzinnych/służbowych, umyślnie izoluje się od otoczenia oraz nie znosi, gdy inni ludzie „zawracają jej gitarę”. Jak nietrudno odgadnąć, schizoid najlepiej czuje się we własnym towarzystwie i doskonale potrafi się sobą zająć. Do jego ulubionych aktywności należą: rozmyślanie, fantazjowanie i oddawanie się jednoosobowym pasjom, takim jak twórczość artystyczna, działalność badawcza czy spędzanie całych dni przed ekranem komputera (no-life). Mimo że czasem odzywa się w nim tęsknota za przyjaźnią, miłością lub odrobiną szaleństwa, prawie nigdy nie jest ona na tyle silna, żeby wychodziła poza sferę wstydliwych marzeń i abstrakcyjnych refleksji. Schizoid – chociaż niepospolicie wrażliwy – zazwyczaj zaspokaja swoje sekretne pragnienia w bogatym, acz niedostępnym dla innych ludzi królestwie wyobraźni. Jednostki dotknięte SPD zwykle nie mają żadnych przyjaciół oprócz krewnych pierwszego stopnia. I choć niekiedy czują się samotne, świadomie nie dopuszczają do siebie nikogo obcego.