Strona startowa

Początek Ewangelii według świętego Łukasza (Łk 1, 1 - 4; 4, 14 - 21):
Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono.
W owym czasie:
Jezus powrócił w mocy Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich.
Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę natrafił na miejsce, gdzie było napisane: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana”.
Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”.

Komentarz do Ewangelii:
Wraz z przyjściem Jezusa na świat rozpoczął się czas łaski. Podczas gdy w Starym Przymierzu Prawo Boże, Tora, odegrało decydującą rolę, obecnie dzięki wcieleniu Syna Bożego i Jego publicznej działalności w centrum znajduje się Ewangelia łaski Bożej.

Według wielu żydowskich uczonych w Piśmie, Stary Testament polegał na wypełnianiu Prawa tak dosłownie jak to możliwe. Często było to prawdziwe i autentyczne dążenie do świętości. Ci pobożni, którzy poszukiwali dokładnej znajomości Słowa Bożego i Jego wskazówek, reprezentowali tę świętą „resztę” Izraela, w której objawiła się obecność Boga.

Ostatecznie Bóg objawił się wszystkim w Jezusie Chrystusie i przekazał swoją miłość. Tak więc w Panu Jezusie Chrystusie wypełniają się słowa księgi proroka Izajasza, które mówi o nadchodzącym Odkupicielu: „Duch Pański spoczywa na mnie; bo Pan mnie namaścił”. Głosi radosną nowinę od Boga ubogim. Uwalnia ludzkość, która jest uwikłana w grzech i poczucie winy, od narzuconych sobie kajdan. Daje odkupienie tym, którzy są skruszeni w sercu, czyli odwracają się od swoich grzechów, a zwracają się ku Bogu. To wszystko sprawia, że Jezus może z całym autorytetem ogłosić rok łaski od Pana.

Jednakże ten rok łaski przyniesionej przez Chrystusa trwa dłużej niż rok kalendarzowy. W ten sposób wyznaczony jest cały czas Jego publicznej działalności. Ale czas łaski trwa nadal nawet po śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa, ponieważ Kościół jest powołany do kontynuacji dzieła zbawienia Chrystusa. Właśnie Kościół otrzymuje moc Ducha Świętego i jest przez Niego prowadzony, dzięki czemu wszyscy, którzy wierzą w Chrystusa, trzymają się mocno prawdy, którą przyjęli i wnikają w nią coraz głębiej. Każdy członek Kościoła, którego apostoł Paweł porównał do tajemniczego ciała, ma specjalne zadanie. Nie ma rywalizacji, bo kto stoi wyżej, powinien być sługą wszystkich, tak jak nasz Pan Jezus Chrystus żył i mówił swoim apostołom i uczniom. Tak więc w Kościele Chrystusowym istnieje interakcja wszystkich w miłości, ku chwale Boga i dla dobra i zbawienia ludzi.

Aby Kościół mógł przekazać światu świadectwo wiary i doświadczyć miłości Boga, ważne jest, aby sam Kościół żył jednością z Bogiem i ze sobą nawzajem. Tylko wtedy jest wiarygodny. Zgodnie z wolą Chrystusa wszyscy powinni być jedno w prawdzie i miłości. Podział chrześcijaństwa to tragedia spowodowana ludzką winą. Ale Bóg pozostaje wierny, jest obecny w Kościele mimo wszystkich przeciwności i pokus, abyśmy mogli wyznać: Kościół Chrystusowy trwa w tym Kościele, który nazywamy katolickim.

Dzisiejszy fragment Ewangelii opisuje wizytę dorosłego Jezusa w synagodze jego rodzinnego miasta Nazaret. Otwiera On księgę proroka Izajasza i udowadnia, że jest Mesjaszem posłanym przez Boga, w Którym to Pismo zostało wypełnione. Publiczność jest na razie zaskoczona i pełna podziwu, jednak już wkrótce nastroje się zmienią.

My także mamy słowa i świadectwo Pisma Świętego. Mamy możliwość zagłębiać się w świadectwo wiary i życia Jezusa zapisane przez ludzkich pisarzy pod natchnieniem Ducha Świętego. Naprawdę otrzymujemy w nich słowa życia wiecznego. Tak jak Maryja, chcemy zachować te słowa w naszych sercach, aby przynosiły dobre owoce dla naszego życia doczesnego i wiecznego.

/ks. Sławomir Korona/